31.10.2017
Σήμερα, το πολιτικό σύστημα τοποθετείται ιδεοληπτικά, ερασιτεχνικά και επιπόλαια στα σοβαρά διεθνή θέματα
Από τον
Αλκιβιάδη Κ. Κεφάλα*
Αλκιβιάδη Κ. Κεφάλα*
«Παλιόφραγκοι που πέφτουνε σαν όρνια στα ψοφίμια, εκείνοι πάντα κυνηγοί και πάντα εμείς αγρίμια». Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Οπως πάντα, ο στρατιωτικός εξοπλισμός της Αλβανίας πραγματοποιείται
σχεδόν αποκλειστικά σήμερα από την Τουρκία και την Ιταλία. Η δεύτερη, με
νομοσχέδιο που έφερε στην ιταλική Βουλή, αποφάσισε προσφάτως τη δωρεάν
παραχώρηση στην Αλβανία μιας πλήρως εξοπλισμένης μηχανοκίνητης
ταξιαρχίας πεζικού έως την 31η Δεκεμβρίου 2017, με πρόσχημα την
προστασία του αγωγού ΤΑΠ, την ίδια στιγμή που η Αλβανία έχει αρχίσει να
δημιουργεί σοβαρά προβλήματα ασφάλειας στην Ελλάδα.
Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να ήταν τυχαίο και μεμονωμένο, εάν δεν συνοδευόταν από παράλληλες συμπληρωματικές ιταλικές παρασκηνιακές ενέργειες εναντίον της χώρας μας, καθώς, σε αγαστή συνεργασία με την Τουρκία, παρενέβη πολιτικά στην αλβανική κυβέρνηση, ώστε η τελευταία να μην αναγνωρίζει πλέον την υπογραφείσα από το 2009 συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ στην Αδριατική και στο Ιόνιο, ενώ παρέχει στην αλβανική κυβέρνηση τη δυνατότητα διπλωματικών ελιγμών, υλοποιούμενων με τη στήριξη ισχυρών ευρωπαϊκών και αμερικανικών νομικών γραφείων.
Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να ήταν τυχαίο και μεμονωμένο, εάν δεν συνοδευόταν από παράλληλες συμπληρωματικές ιταλικές παρασκηνιακές ενέργειες εναντίον της χώρας μας, καθώς, σε αγαστή συνεργασία με την Τουρκία, παρενέβη πολιτικά στην αλβανική κυβέρνηση, ώστε η τελευταία να μην αναγνωρίζει πλέον την υπογραφείσα από το 2009 συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ στην Αδριατική και στο Ιόνιο, ενώ παρέχει στην αλβανική κυβέρνηση τη δυνατότητα διπλωματικών ελιγμών, υλοποιούμενων με τη στήριξη ισχυρών ευρωπαϊκών και αμερικανικών νομικών γραφείων.
Η τραγική θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας έδωσε στην Ιταλία
την ευκαιρία να επαναφέρει εκ νέου την εξωτερική πολιτική της εποχής
του Μεσοπολέμου. Ετσι, η Ιταλία σήμερα επικαλείται αλιευτικά δικαιώματα
χρησικτησίας εντός των θαλάσσιων υδάτων, οριοθετούμενων σε απόσταση έξι
μιλίων από τις ελληνικές ακτές, όχι μόνο στο Ιόνιο Πέλαγος αλλά και στην
Πελοπόννησο, στην Κρήτη και στα Δωδεκάνησα.
Ο Γιώργος Θεοτοκάς στα «Τετράδια Ημερολογίου 1939-1940» επισημαίνει: «Οι Γερμανοί είναι σκληροί, όμως νιώθεις ότι η σκληρότητά τους δεν προέρχεται από μίσος. Είναι ψυχρή, μηχανική, υπηρεσιακή. Εκτός υπηρεσίας είναι αγαθοί, περιττές πιέσεις δεν κάνουν, ούτε προσβολές φιλοτιμίας. Οι Ιταλοί, αντιθέτως, φαίνονται πιο ανθρωπιστές σε προσωπικό επίπεδο. Ομως, ένιωθες αδιάκοπα το βαθύ μίσος τους για καθετί ελληνικό. Ηθελαν να πατήσουν τον εθνισμό της χώρας, να τον πνίξουν αν ήταν δυνατόν. Δεν παρέλειπαν προσβολές της εθνικής φιλοτιμίας. Ενώ, μετά τον πόλεμο, θα μπορούσα να αναπτύξω προσωπικές σχέσεις με τους Γερμανούς, θεωρώ ότι αυτό είναι αδύνατον με τους Ιταλούς».
Οι Ιταλοί κατά τη διάρκεια της Κατοχής αποσκοπούσαν όχι μόνο στη διατήρηση της κατοχής των Δωδεκανήσων, αλλά προέβησαν και στην προσάρτηση των Ιονίων Νήσων, ενώ κατήργησαν την ελληνική γλώσσα στη διοίκηση και στα σχολεία. Ταυτόχρονα απέσπασαν διοικητικά την ορεινή Θεσσαλία από τη χώρα, ιδρύοντας το «Βλάχικο Πριγκιπάτο της Πίνδου» με «πρίγκιπα» τον Αλκιβιάδη Διαμάντε, σκοπεύοντας να προσαρτήσουν την ορεινή Πίνδο στην Ιταλία μετά τον πόλεμο. Δεδομένης της διαχρονικής συνέπειας της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής, οι πολιτικές θέσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ περί «θαλάσσης στερουμένης συνόρων» και η σχεδόν δωρεάν παραχώρηση των ελληνικών σιδηροδρόμων στην Ιταλία εγείρουν εύλογα ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα της υπεράσπισης των ελληνικών συμφερόντων. Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα σήμερα τοποθετείται ιδεοληπτικά, ερασιτεχνικά, χρησιμοθηρικά, λογιστικά και επιπόλαια επί σοβαρών διπλωματικών θεμάτων, μη δυνάμενο να αντιληφθεί ότι όποια μεμονωμένα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να αντιμετωπίζονται εντός των συνολικών πλαισίων των διμερών σχέσεων.
Αλλωστε, η σημειολογική υπογραφή της συμφωνίας παραχώρησης των ελληνικών σιδηροδρόμων στους Ιταλούς έγινε στην Κέρκυρα, επισημαίνοντας έτσι τον ρηχό και ανερμάτιστο δείκτη νοημοσύνης των Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι αδυνατούν να αντιληφθούν τις διαχρονικές πολιτικές θέσεις των Ιταλών, που θεωρούν τα Ιόνια νησιά και τη θάλασσα «terra-mare nostrum».
Ο Γιώργος Θεοτοκάς στα «Τετράδια Ημερολογίου 1939-1940» επισημαίνει: «Οι Γερμανοί είναι σκληροί, όμως νιώθεις ότι η σκληρότητά τους δεν προέρχεται από μίσος. Είναι ψυχρή, μηχανική, υπηρεσιακή. Εκτός υπηρεσίας είναι αγαθοί, περιττές πιέσεις δεν κάνουν, ούτε προσβολές φιλοτιμίας. Οι Ιταλοί, αντιθέτως, φαίνονται πιο ανθρωπιστές σε προσωπικό επίπεδο. Ομως, ένιωθες αδιάκοπα το βαθύ μίσος τους για καθετί ελληνικό. Ηθελαν να πατήσουν τον εθνισμό της χώρας, να τον πνίξουν αν ήταν δυνατόν. Δεν παρέλειπαν προσβολές της εθνικής φιλοτιμίας. Ενώ, μετά τον πόλεμο, θα μπορούσα να αναπτύξω προσωπικές σχέσεις με τους Γερμανούς, θεωρώ ότι αυτό είναι αδύνατον με τους Ιταλούς».
Οι Ιταλοί κατά τη διάρκεια της Κατοχής αποσκοπούσαν όχι μόνο στη διατήρηση της κατοχής των Δωδεκανήσων, αλλά προέβησαν και στην προσάρτηση των Ιονίων Νήσων, ενώ κατήργησαν την ελληνική γλώσσα στη διοίκηση και στα σχολεία. Ταυτόχρονα απέσπασαν διοικητικά την ορεινή Θεσσαλία από τη χώρα, ιδρύοντας το «Βλάχικο Πριγκιπάτο της Πίνδου» με «πρίγκιπα» τον Αλκιβιάδη Διαμάντε, σκοπεύοντας να προσαρτήσουν την ορεινή Πίνδο στην Ιταλία μετά τον πόλεμο. Δεδομένης της διαχρονικής συνέπειας της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής, οι πολιτικές θέσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ περί «θαλάσσης στερουμένης συνόρων» και η σχεδόν δωρεάν παραχώρηση των ελληνικών σιδηροδρόμων στην Ιταλία εγείρουν εύλογα ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα της υπεράσπισης των ελληνικών συμφερόντων. Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα σήμερα τοποθετείται ιδεοληπτικά, ερασιτεχνικά, χρησιμοθηρικά, λογιστικά και επιπόλαια επί σοβαρών διπλωματικών θεμάτων, μη δυνάμενο να αντιληφθεί ότι όποια μεμονωμένα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να αντιμετωπίζονται εντός των συνολικών πλαισίων των διμερών σχέσεων.
Αλλωστε, η σημειολογική υπογραφή της συμφωνίας παραχώρησης των ελληνικών σιδηροδρόμων στους Ιταλούς έγινε στην Κέρκυρα, επισημαίνοντας έτσι τον ρηχό και ανερμάτιστο δείκτη νοημοσύνης των Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι αδυνατούν να αντιληφθούν τις διαχρονικές πολιτικές θέσεις των Ιταλών, που θεωρούν τα Ιόνια νησιά και τη θάλασσα «terra-mare nostrum».
Δυστυχώς, η σχεδόν καθολική αδιαφορία ανάρτησης της ελληνικής σημαίας
την 28η Οκτωβρίου από τον πληθυσμό σημειολογικά επισημαίνει την
ανυπαρξία αντιστασιακής δυναμικής απέναντι στη μεθοδευμένη καταλήστευση
της χώρας και στις επεκτατικές βλέψεις των γειτονικών χωρών,
ενθαρρύνοντας και διαιωνίζοντας έτσι την κατάσταση σήψης, αποδόμησης και
καταστροφής της χώρας από το πολιτικό σύστημα.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ Η ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ.