Ο ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ - Η ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1990 ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

5-10-2017

Ως γνωστόν, το δεύτερο κράτος της Γιουγκοσλαβίας, ιδρύθηκε αμέσως μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής της χώρας αυτής από τους Γερμανούς, όπως και στον εμφύλιο που ακολούθησε στην χώρα αυτή, για το ποιος τελικά θα πάει τον έλεγχο της ηγεσίας της.

Στον εμφύλιο αυτό, από την μία πλευρά, πολεμούσε ο κροατικής καταγωγής Γιόζεφ Τίτο, που ήταν αρχηγός των παρτιζάνων και ο στρατηγός Ντάζρα Μιχαήλοβιτς, ο αρχηγός των φιλοβασιλικών ανταρτών, των Τσέτνικ.

Ο Τίτο, στηρίζοταν κυρίως στην ρωσική βοήθεια (αλλά και από κάποιες δυτικές χώρες), ενώ ο Μιχαήλοβιτς κατά βάση στις δυτικές δυνάμεις, οι οποίες όμως τον εγκατέλειψαν, λόγω της γνωστής συμφωνίας Τσώρτσιλ-Στάλιν (http://www.freepen.gr/2016/11/1815-1945.html), κάτι που σφράγισε οριστικά την μοίρα του.

Ο Μιχαήλοβιτς και ο στρατός του, χωρίς πολεμοφόδια και συμμάχους, έχασε τον πόλεμο από τον μεγάλο του εχθρό, τον Τίτο, ενώ στην συνέχεια συνελήφθη από τους εχθρούς του και μετά από μία στημένη δίκη εκτελέστηκε.

Ο Τίτο, νικητής του εμφυλίου και ηγέτης της χώρας πια, διοικούσε με απόλυτη πυγμή την επανενωμένη Γιουγκοσλαβία και οποιαδήποτε σκέψη κάποιας εθνικής μειονότητας για ανεξαρτησία, πατασσόταν αμείλικτα.

Παρόλα αυτά, ο Τίτο έδωσε (θεωρητικά πάντα, στην πράξη καθόλου) «αυτονομία» στις «δημοκρατίες» που αποτελούσαν την Γιουγκοσλαβία (της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, της Σλοβενίας, του Μαυροβουνίου, της ψευδο-Μακεδονίας και της Σερβίας).

Από αυτές όμως, μόνο στην «δημοκρατία της Σερβίας», έδωσε σε δύο από τις επαρχίες που την αποτελούσαν, περαιτέρω αυτονομία και από την ίδια την Σερβική δημοκρατία, που ήταν μέλη της, στην «αυτόνομη επαρχία του Κοσσυφοπεδίου», καθώς και στην «αυτόνομη επαρχία της Βοϊβοντίνας».

Λέχθηκε, πως αυτό έγινε, προκειμένου να μετριαστεί η ισχύς της «Σερβικής δημοκρατίας» και ο εθνικισμός που την διακατείχε, μιας και ο Τίτο φοβόταν, πως αυτός τελικά, θα διέλυε την χώρα.

[Εν μέρει σωστή ιδέα, μιας και όλοι οι εθνικισμοί στην πραγματικότητα διέλυσαν την Γιουγκοσλαβία, δηλαδή ο σερβικός, ο κροατικός, όπως και ο εθνικισμός των μουσουλμάνων της Βοσνίας, των Σλοβένων, αλλά και των Σκοπιανών].

Το πιθανότερο όμως είναι, πως ο ίδιος ο Τίτο, όντας Κροάτης, μισούσε (αν και θεωρητικά πάντα δεν ήταν εθνικιστής) τους Σέρβους και ήθελε να τους εμποδίσει με τον τρόπο αυτό, τόσο να αποσχιστούν, όσο και για να αποτρέψει τυχόν αντεκδίκηση τους σε βάρος των ομοεθνών του Κροατών για τα εγκλήματα που διέπραξαν έναντι των Σέρβων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Τίτο, κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή, ως τον θάνατο του το 1980. Αμέσως μετά τον θάνατο του, εν έτει 1981, πραγματοποιήθηκε η πρώτη διαμαρτυρία των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου που ζητούσαν ανακήρυξη της περιοχής ως αυτόνομης δημοκρατίας, μέρους της Γιουγκοσλαβίας. Η εξέγερση αυτή, καταπνίγηκε από κομμουνιστές όλων των εθνικοτήτων ως αντιδραστική.

Αντίστοιχα, το 1983, καταδικάστηκε για διάδοση «εθνικιστικού μίσους», μια ομάδα μουσουλμάνων ακτιβιστών, με αρχηγό τον Αλίγια Ιζετμπέκοβιτς (τον μετέπειτα φανατικό εθνικιστή και ισλαμιστή ηγέτη των μουσουλμάνων της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης).

Από το 1986 έως το 1989, ο εθνικισμός αρχίζει να ανεβαίνει στην Σερβία και δημοφιλέστερος πολιτικός της χώρας, γίνεται ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο οποίος υποστηρίζει ανοικτά ένα εθνικιστικό πρόγραμμα.

Μετά από διαμαρτυρίες των Σέρβων του ημιαυτόνομης επαρχίας του Κοσσυφοπεδίου, ότι καταπιέζονται από την αλβανική πλειονότητα, αποστέλλονται στην περιοχή ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.

Τον Μάρτιο του 1989, η Σερβική Βουλή αποφασίζει, να μειώσει δραστικά τον βαθμό αυτονομίας του Κοσσόβου και της Βοϊβοντίνας.

Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, ο νέος Πρόεδρος της Σερβίας, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, με την ευκαιρία των εορτασμών των 600 χρόνων από τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου, εκφωνεί στον χώρο της μάχης λόγο, παρουσία ενός εκατομμυρίου Σέρβων, υποσχόμενος ότι «κανείς δεν θα τους νικήσει».

Τότε, οι Αλβανοί ζητάνε την βοήθεια Κροατών και Σλοβένων.

Οι σχέσεις Σλοβενίας/Σερβίας και Κροατίας/Σερβίας διαρκώς χειροτερεύουν. Το 1990, η Ένωση Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών, διασπάται σε εθνικά κόμματα. Διεξάγονται οι πρώτες ελεύθερες εκλογές σε 45 χρόνια. Οι εθνικιστές, κερδίζουν σε όλες τις περιοχές.

Η δε Κροατία, αρχίζει το ίδιο χρονικό διάστημα, να συσσωρεύει κρυφά οπλισμό (με την κρυφή υποστήριξη των Γερμανών, των Ιταλών, των ΗΠΑ, αλλά και του Βατικανού).

[Γιατί όμως υποστηρίχθηκε η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας από τις παραπάνω χώρες και τους δυτικούς;

Οι Γερμανοί, όπως και οι Αυστριακοί, ήθελαν καταρχάς να εκδικηθούν τους Σέρβους, γιατί πίστευαν ότι λόγω της δράσης των Σέρβων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (την δολοφονία του διάδοχου του Αυστριακού Θρόνου Φραγκίσκου Φερδινάνδου και του πόλεμου που ακολούθησε, αλλά και τον σερβικό σφοδρό ανταρτοπόλεμο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), αυτοί είχαν χάσει τις αυτοκρατορίες τους και την ισχύ τους.

Επιπλέον, δεν ήθελαν ένα ισχυρό έθνος, το οποίο θα είχε τον έλεγχο των θαλάσσιων εμπορικών διαδρομών της Αδριατικής, αλλά και χερσαίων εμπορικών δρόμων μεγάλου μέρους των Βαλκανίων, αφού εκτός από ισχυρός οικονομικός-εμπορικός ανταγωνιστής, οι ίδιες χώρες, θα έπρεπε, να ως «ενδιάμεσης για εμπόριο» χώρας, να της πληρώνουν και τελωνειακούς δασμούς, προκειμένου να «περνούν» τα εμπορεύματα τους μέσω αυτής, σε άλλες, γειτονικές της χώρες.

(Για τους ίδιους σχεδόν λόγους, υποστήριξαν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και οι Ιταλοί, οι οποίοι τώρα, όπως ακριβώς και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προτιμούν να εξοπλίζουν, τους υποτελείς σε αυτούς, Αλβανούς-http://corfiatiko.blogspot.gr/2017/10/blog-post_21.html).

Εκτός αυτών, οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί, ήταν κατά βάση προτεστάντες και καθολικοί, και μισούσαν θανάσιμα τους Ορθοδόξους.

Δεν ήθελαν επομένως, σε καμμιά περίπτωση ένα ισχυρό κράτος στην περιοχή, υπό την διοίκηση των Ορθόδοξων Σέρβων εχθρών τους, που ήταν μάλιστα και σύμμαχοι των γεωπολιτικών εχθρών τους, των Ρώσων.

Για τους ίδιους λόγους, είχαν την πλήρη και αμέριστη υποστήριξη, τόσο του πάπα, όσο και των ΗΠΑ, στο έργο τους αυτό, πιστεύοντας πως πολλά διαλυμένα, μικρά κράτη και προτεκτοράτα, ελέγχονται ευκολότερα, από ένα ενιαίο ισχυρό κράτος (σε μια πλήρη εφαρμογή του δόγματος: «διαίρει και βασίλευε»).

Ανάμεσα σε όλα αυτά, όλοι οι παραπάνω πρωταγωνιστές, δεν δίστασαν ούτε στιγμή, να συμμαχήσουν, να υποστηρίξουν, αλλά και να ισχυροποιήσουν, ακραίους ισλαμιστές-σφαγιαστές στην Βοσνία (με την ευγενική πάντα χορηγία των Σαουδαράβων, των Καταριανών, των Πακιστανών και των Τούρκων-http://www.triklopodia.gr/), προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους, έναντι των ομοθρήσκων τους, Σέρβων].

Τελικά, το 1992, ξεκινά πόλεμος στην Βοσνία, μεταξύ των Σέρβων Ορθοδόξων (υπό την ηγεσία του εθνικιστή Κάρατζις και με παρότρυνση του επίσης εθνικιστή και οπαδού της Μεγάλης Σερβίας Μιλόσεβιτς), των Κροατών (υπό την ηγεσία των Φασιστών Ουστάσι και οπαδού της Μεγάλης Κροατίας Ντούτσμαν) και μουσουλμάνων της Βοσνίας (υπό την ηγεσία του φανατικού ισλαμιστή Ιζμπεντέκοβιτς).

Οι πρώτες χώρες που αναγνώρισαν και υποκίνησαν σε ανεξαρτησία τους Καθολικούς Κροάτες από την υπόλοιπη Γιουγκοσλαβία ήταν το Βατικανό, η Γερμανία και η Ιταλία, ακριβώς όπως συνέβη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (και μετέπειτα τους ακολούθησαν οι ΗΠΑ και όλες οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης στέλνοντας όπλα, εθελοντές και στο τέλος και στρατό).

Τους Βόσνιους μουσουλμάνους, υποστήριζαν, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία, και το Ιράν υποστηρίζοντας ακόμα και αντιμαχόμενες μεταξύ τους πολεμικές φατρίες (π.χ. μουτζαχεντίν ή ακόμα και μέλη της Αλ-Κάιντα που για ακόμα μία φορά μετά το Αφγανιστάν, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, ΕΕ, Κατάρ, Σαουδικής Αραβίας και Τουρκίας, παρίσταναν τους μαχητές της Ελευθερίας).

Αντίθετα τους Ορθόδοξους Σέρβους και την ενότητα της Γιουγκοσλαβίας υποστήριξαν κυρίως οι Ρώσοι και κάποια Ορθόδοξα κράτη των Βαλκανίων.

Μετέπειτα οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, και το Βατικανό παρείχαν στους Κροάτες την πλήρη διπλωματική, οικονομική και πολιτική στήριξη τους και παρακίνησαν τα καθολικά έθνη στην υποστήριξη της Κροατίας.

Παράλληλα, συμμάχησαν και με τους μουσουλμάνους κατά των Ορθοδόξων κάτι το οποίο φαίνεται καθαρά και στην κοινή «δημοκρατία» των μουσουλμάνων της Βοσνίας, αλλά και των καθολικών της ίδιας χώρας που δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο αυτό, άλλωστε.

Ο πόλεμος αυτός είχε σαν τελικό αποτέλεσμα μετά από πολλές εναλλασσόμενες φάσεις και την αρχική σαρωτική προέλαση των Σερβοβόσνιων (με την υποστήριξη του Σέρβου πρόεδρου ΜΙλόσεβιτς), με την παρέμβαση του ΝΑΤΟ κατά των Σέρβων, την υποχώρηση όλων σχεδόν των πλευρών της σύγκρουσης στα αρχικά τους εδάφη (ενώ ενδιαμέσως όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν προβεί σε εγκλήματα πολέμου και πράξεις γενοκτονίας).

Ταυτόχρονα, πραγματοποιήθηκε η δημιουργία ενός τεχνητού κράτους, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, ενός προτεκτοράτου ουσιαστικά, χωρισμένου στα τρία (Σερβικό-Κροατικό-Μουσουλμανικό τμήμα), όπου όλες οι εθνότητες μισούνται θανάσιμα μεταξύ τους, είναι δυσλειτουργικό, και είναι υπό την κατοχή ουσιαστικά όλων των μεγάλων δυνάμεων που εμπλέχτηκαν στην δημιουργία του.

Τα αρχικά σχέδια των τριών πρωταγωνιστών, δηλαδή των προέδρων της Σερβίας, της Κροατίας και της μουσουλμανικής Βόσνιας (Μιλόσεβιτς, Ντούτσμαν, Ιζμπεντέκοβιτς) για την δημιουργία μιας μεγάλης εκδοχής των κρατών τους δεν ευοδώθηκαν και όλοι τους αναγκάστηκαν να δεχτούν με την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης την δημιουργία του ασταθούς, τεχνητού, και παντελώς διεφθαρμένου κράτους προτεκτοράτου της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.

[Πρόσφατα, τα μίση στο κράτος αυτό έφτασαν σε τόσο μεγάλο βαθμό που οι Σερβοβόσνιοι θέλουν να κάνουν δημοψήφισμα για ανεξαρτησία τους από την υπόλοιπη Βοσνία και να ενωθούν με την Σερβία].

Στην εποχή μας, φαίνονται να συμβαίνουν, αντίστοιχες καταστάσεις στην Ισπανία.

Ως γνωστόν, το νεότερο ισπανικό κράτος, ιδρύθηκε, αμέσως μετά την λήξη του εμφύλιου στην χώρα αυτή, για το ποιος τελικά θα πάει τον έλεγχο της ηγεσίας της.

Στον εμφύλιο αυτό, από την μία πλευρά, πολεμούσε ο στρατηγός Φρανσίσκο Φράνκο, που ήταν αρχηγός των εθνικιστών και ο πρόεδρος της τότε «αριστερής» κυβέρνησης, Εμμανουέλ Αθάνια, ως επικεφαλής μιας φιλοσοβιετικής κυβέρνησης.

[Και οι δύο τους, ήταν μεγάλοι εγκληματίες, ηγέτες μόνο ενός μέρους της χώρας τους έκαστος, και διέπραξαν πολλούς φόνους και σφαγές-(http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%83%ce%bf%cf%83%ce%b9%ce%b1/).

Ο Αθάνια, επέτρεψε σε Βάσκους και Καταλανούς, να αποκτήσουν πλήρη αυτονομία αρχικά εντός της Ισπανίας (με προοπτική να γίνουν και εντελώς ανεξάρτητοι στην συνέχεια, σαν κράτη), κάτι που εξόργισε υπέρμετρα, τόσο τους πατριώτες της χώρας, οι όποιοι ήθελαν μία ενωμένη Ισπανία, όσο και τους εθνικιστές, κάτι που τους έκανε να ξεσηκωθούν, προκειμένου να μην διαλυθεί η χώρα τους.

Επίσης, οι διωγμοί που εξαπέλυσε ο ακροαριστερός Αθάνια και το καθεστώς του, όπως και οι σφαγές στις οποίες προχώρησε, έναντι των πολιτικών, τρων ιδεολογικών και εσωκομματικών αντιπάλων του, δημιούργησαν μεγάλη αντίδραση εναντίον από τον λαό της χώρας (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%83%ce%bf%cf%83%ce%b9%ce%b1/).

Αυτή ακριβώς την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε ο Φράνκο, και άρχισε να προβάλει τον εαυτό του, ως τον «ηγέτη», ο όποιος θα ένωνε ξανά την χώρα και θα τιμωρούσε, όσους την είχαν φέρει στην κατάσταση αυτή, όταν ξεκινούσε το κίνημα του, το 1936].

Ο Φράνκο, στηρίζονταν κυρίως στην γερμανική (και την ιταλική) βοήθεια (αλλά και σε κάποιες δυτικές χώρες), ενώ ο Αθάνια κατά βάση στην ΕΣΣΔ (και κάποιες δυτικές χώρες, π.χ. στην Γαλλία και τον τότε πρόεδρο της, Λέων Μπλουμ).

Σύντομα όμως, οι δυτικές δυνάμεις, εγκατέλειψαν τον Αθάνια (όπως και οι υποτιθέμενοι Σοβιετικοί «φίλοι του» λίγο μετά), κάτι που σφράγισε οριστικά την μοίρα του.

Ο ίδιος και ο στρατός του, χωρίς πολεμοφόδια και συμμάχους, έχασε τον πόλεμο από τον μεγάλο του εχθρό, τον Φράνκο, ενώ στην συνέχεια κατέφυγε (μαζί με τους συνεργάτες του) σε εξορία στην Σοβιετική Ένωση.

[Τελικά, όλη η Ισπανία, μαζί με τις επαρχίες της Καταλονίας και των Βάσκων, ενώθηκε ξανά υπό την ηγεσία του Φράνκο].

Ο Φράνκο, νικητής του εμφυλίου και απόλυτος ηγέτης της χώρας πια, διοικούσε με απόλυτη πυγμή την επανενωμένη Ισπανία και οποιαδήποτε σκέψη κάποιας εθνικής μειονότητας για ανεξαρτησία, πατασσόταν αμείλικτα.

Παρόλα αυτά, ο Φράνκο έδωσε (θεωρητικά πάντα, στην πράξη καθόλου) «αυτονομία» στις δεκαεφτά «δημοκρατίες»-περιφέρειες, (http://www.ert.gr/eidiseis/diethni/evropi/17-nyfes-tis-ispanias-arthro/) οι οποίες αποτελούσαν την Ισπανία.

Ο Φράνκο, κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή, ως τον θάνατο του το 1975.

Αμέσως μετά τον θάνατο του, εν έτει 1978, με την έγκριση του συντάγματος το 1978, η Ισπανία δημιούργησε ένα μοναδικό σύστημα περιφερειακής αυτονομίας, γνωστό ως το «κράτος των αυτόνομων».

Σύμφωνα με το δεύτερο άρθρο του συντάγματος, δίνεται το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης σε περιφέρειες και εθνικότητες, που αποτελούν το αδιάσπαστο Ισπανικό έθνος.

Με την εφαρμογή αυτού του άρθρου, η αυτονομία δίνεται σε δύο ή περισσότερες όμορες επαρχίες με κοινά ιστορικά, πολιτιστικά και οικονομικά χαρακτηριστικά, απομονωμένες περιοχές, ή ακόμα και σε μία μεμονωμένη επαρχία με ιστορική ταυτότητα ή καθεστώς.

Έτσι, η επαρχία, ως χωρική οντότητα κατά το σύνταγμα, υπηρετεί ως το πλαίσιο από το οποίο δημιουργούνται οι Αυτόνομες Κοινότητες. Το σύνταγμα προβλέπει παράλληλα και εξαιρέσεις, καθώς το Ισπανικό κοινοβούλιο διατηρεί το δικαίωμα να

εγκρίνει, ως προς το εθνικό συμφέρον, την σύσταση μίας Αυτόνομης Κοινότητας, ακόμα και αν είναι μεμονωμένη επαρχία, χωρίς ιστορική τοπική ταυτότητα, αλλά και να εγκρίνει ή να δώσει αυτονομία σε εκείνες τις οντότητες ή περιοχές που δεν χαρακτηρίζονται επαρχίες.

Με την σύσταση μίας Αυτόνομης Κοινότητας, το άρθρο 145 του συντάγματος, απαγορεύει την ομοσπονδία ή ένωση δύο ή περισσότερων κοινοτήτων.

Από το 1979 ως το 1983, όλες οι περιφέρειες της Ισπανίας είχαν συστήσει Αυτόνομες Κοινότητες. Το 1996, η διαδικασία ολοκληρώθηκε, με την σύσταση των Αυτόνομων πόλεων της Θέουτα και της Μελίγια.

Η Ανδαλουσία, η Καταλονία, η Χώρα των Βάσκων και η Γαλικία απέκτησαν αυτονομία ως «ιστορικές εθνικότητες» μέσω μίας γρήγορης και απλής διαδικασίας.

Η Αραγωνία, η Καστίλλη και Λεόν, η Καστίλλη-Λα Μάντσα, η Εξτρεμαδούρα και η Κοινότητα της Βαλένθια, απέκτησαν αυτονομία ως κοινότητες δύο ή περισσότερων επαρχιών με κοινά ιστορικά χαρακτηριστικά.

Τα Κανάρια Νησιά και οι Βαλεαρίδες Νήσοι, απέκτησαν αυτονομία ως απομονωμένες περιοχές.

Η Κανταβρία, οι Αστούριες, η Λα Ριόχα, η Ναβάρρα και η Περιοχή της Μούρθια, απέκτησαν αυτονομία ως μεμονωμένες επαρχίες με ιστορική τοπική ταυτότητα.

Η Αυτόνομη Κοινότητα της Μαδρίτης συστάθηκε για το εθνικό συμφέρον, ενώ επίσης και η

Θέουτα και η Μελίγια, απέκτησαν αυτονομία ως πόλεις, με απόφαση του Ισπανικού κοινοβουλίου.

[Το άρθρο 145 του ισπανικού συντάγματος, απαγορεύει την απόσχιση των αυτόνομων επαρχιών από την Ισπανία, για οποιοδήποτε λόγο και είναι εφικτό, εάν μία επαρχία δεν υπακούσει, η αυτονομία της περιοχής αυτής, να πάψει να ισχύει, ενώ μπορεί να καθαιρεθεί και η πολιτική ηγεσία της].

Το 2017, πραγματοποιήθηκε μία προσπάθεια της επαρχίας της Καταλονίας για την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της περιοχής αυτής από την Ισπανία, όχι μόνο λόγω ιστορικών και εθνοτικών αντιπαλοτήτων, αλλά συνάμα και για καθαρά οικονομικούς λόγους (http://corfiatiko.blogspot.gr/2017/10/blog-post_2.html, http://anargyros61.blogspot.gr/2017/10/blog-post_3.html).

Το δημοψήφισμα αυτό, τελικά πραγματοποιήθηκε, παρά την αγριότατη καταστολή του, από την ισπανική κυβέρνηση, η οποία είχε και την άπλετη υποστήριξη (έμμεση ή μη) αρκετών πολιτικών δυνάμεων της χώρας αυτής (των σοσιαλιστών και των Ciudadanos).

Αντίστοιχα, και ο ηγέτης της Καταλονίας, ο Κάρλε Πουτσδεμόν, καταδικάστηκε από την πλειοψηφία, τόσο του ισπανικού πολιτικού κόσμου, όσο και των πολιτικών της ΕΕ, για διάδοση «εθνικιστικού μίσους».

Ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, ο Μαριάνο Ραχόι, είναι φανατικά εναντίον του ανοικτά εθνικιστικού προγράμματος των Καταλανών και σαν «απάντηση» στις διαμαρτυρίες των κατοίκων της Καταλονίας, (ότι καταπιέζονται από την ισπανική πλειονότητα), απέστειλε στην περιοχή αστυνομικές δυνάμεις, προκειμένου αυτές να καταπνίξουν το δημοψήφισμα ανεξαρτησίας με την βία (http://www.triklopodia.gr/%CE%BA%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CE%B7%CF%83-viure-catalunya-%CE%B6%CE%AE%CF%84%CF%89-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1/).

Ταυτόχρονα, η ισπανική βουλή, σκέφτεται σοβαρά, να μειώσει δραστικά τον βαθμό αυτονομίας της Καταλονίας ή ακόμα και να την καταργήσει οριστικά, ανακαλώντας την ισχύ του άρθρου 153 για την περιοχή αυτή (http://www.pronews.gr/kosmos/eyropaiki-enosi/635709_ispania-sto-trapezi-i-kathairesi-tis-katalanikis-kyvernisis-meta, http://www.zougla.gr/kosmos/article/katalonia-to-sxedio-gia-tin-katalonia-ine-pos-den-iparxi-sxedio).

Πολλοί φοβούνται, ότι αν και οι δύο πλευρές φτάσουν τα πράγματα στα άκρα, μπορεί να δημιουργηθεί στην Ισπανία, ένας νέος εμφύλιος πόλεμος (σαν το 1936) ή σαν αυτόν της Γιουγκοσλαβίας το 1992, αν ξαφνικά μετά την Καταλονία, και άλλες επαρχίες (π.χ. των Βάσκων), αρχίσουν να ζητούν και αυτές ανεξαρτησία.

[Άλλωστε, και στην Γιουγκοσλαβία, πρώτα η Σλοβενία, η Κροατία και τα Σκόπια, ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους το 1991, με την «ενθάρρυνση» των δυτικών και του πάπα, μέσω δημοψηφισμάτων, ενώ στην συνέχεια, το 1992, ακολούθησε και η Βοσνία].

Άλλοι όμως, υποστηρίζουν ότι μία τέτοια αντιμετώπιση της κατάστασης από την Ισπανία, είναι στην εποχή μας ανέφικτη, και αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα, το πιθανότερο είναι να επέμβει η ΕΕ, προκειμένου να υπάρξει ένα «βελούδινο διαζύγιο» στην χώρα αυτή (http://corfiatiko.blogspot.gr/2017/10/blog-post_2.html), παρά να εμφανιστεί ένας «νέος Φράνκο».

Ποια θα είναι άραγε η τελική κατάληξη της ιστορίας αυτής; Γενικός εμφύλιος στην Ισπανία, ή «βελούδινο διαζύγιο»;

Τίποτε δεν είναι σίγουρο, φαίνεται όμως ότι την τύχη της περιοχής αυτής, θα την αποφασίσουν όπως πάντα οι μεγάλες οι δυνάμεις, οι οποίες ζυγίζοντας τα συμφέροντα τους (http://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B7-%CE%BA/), θα πράξουν το συμφέρον για ίδιες (και όχι φυσικά για τους λαούς της Ισπανίας), επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το αρχαίο ρητό που λέει:

«Ο δυνατός, κάνει αυτό το οποίο του επιτρέπει η δύναμη του, ενώ ο αδύνατος υποτάσσεται σε ότι του επιβάλλει η αδυναμία του».

[Η Καταλονία, μπορεί χρησιμεύσει ως ένα κράτος-μαξιλάρι ανάμεσα στην Γαλλία και την Ισπανία, όπως ακριβώς είναι και το Βέλγιο (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b2%ce%b5%ce%bb%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-1830-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%ce%b9%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%b7/), ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία ή η Ελβετία ανάμεσα σε Ιταλία, Γερμανία και Γαλλία.

Και οι Βρετανοί θα ωφεληθούν, μιας και οι Ισπανοί θα έχουν να ασχολούνται με την διάσπαση της χώρας τους, και όχι με το Γιβραλτάρ, για το οποίο τσακώνονται εδώ και πολύ καιρό (http://www.iefimerida.gr/news/328948/o-vrahos-tis-orgis-polemos-vretanias-ispanias-gia-givraltar-me-aformi-brexit).

Αλλά μία ανεξαρτητοποίηση σαν αυτή, είναι πιθανό θα φέρει αντίστοιχες ανεξαρτητοποιήσεις, ακόμα και μέσα στις ίδιες τις χώρες αυτές.

(π.χ. για τους Βάσκους της Ισπανίας, τους Βάσκους, τους Βρετόνους ή τους Κορσικανούς στην Γαλλία, τους Σκοτζέζους, τους Βορειο-ιρλανδούς ή τους Ουαλούς στην Μεγάλη Βρετανία, τους Λομβαρδούς και τους Σαρδηνούς στην Ιταλία, τους Βαυαρούς στην Γερμανία-κ.λ.π.-https://www.pentapostagma.gr/2017/10/%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CF%84.html).

Ακόμα και οι Τούρκοι, μπορούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός αυτό, προσπαθώντας να «ανακηρύξουν ανεξάρτητο» το κατεχόμενο από αυτούς, τμήμα της μαρτυρικής Κύπρου, καλώντας το ξεδιάντροπα, «Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», όπως φαίνεται και στον παρακάτω χάρτη].